ME Po zakończeniu odcinek IV

MASS EFFECT
PO ZAKOŃCZENIU 

Odcinek I, II, III, V, VI, VII, Epilog

ODCINEK IV
SZTURM NA KOŚCIÓŁ

I

Była ich dziesiątka: Wrex wraz z czwórką swoich podkomendnych oraz Prangley z czterema towarzyszami. Znajdowali się w zrujnowanym kościele, który przed wojną musiał być remontowany. Dowodem na to były rusztowania umieszczone w kilku miejscach. Wrex nie pytał Prangleya, co to za miejsce. Na Tuchance również były przeróżne kulty, w większości dawno zapomniane, ale to na co patrzył było zupełnie inne. Bardzo wzniosłe i piękne, chociaż podziurawione kulami posągi wciąż stały dumnie. Uniósł głowę w stronę centralnego miejsca budowli i ujrzał tam mężczyznę z rękoma i nogami przybitymi do krzyża. Pewnie jakiś zbrodniarz - pomyślał Wrex - tylko dlaczego to on jest centralnym punktem tego kultu?
- To Jezus Chrystus. - Prangley zobaczył zaciekawienie kompana. 

Inni kroganie zajmowali się budową skromnych fortyfikacji oraz przygotowywali wąskie przejście, które miało służyć jako droga ucieczki, natomiast drużyna Lawson rozstawiała miny i sprzęt, jakiego wódz Urdnotów do tej pory nie widział. Chwilowo zaciekawiła go jednak sprawa człowieka na krzyżu. 

- Kim był ten Chrystus? - zapytał, siadając w pierwszej ławie od ołtarza i wodząc wzrokiem po wyrzeźbionej z drewna postaci. 

- Nie jestem katolikiem. Nie wierzę w to, co tu widzisz, więc nie jestem najlepszym źródłem informacji - odparł uczeń Jack. 

Jeden z członków jego drużyny usłyszał tę rozmowę i podszedł do mężczyzn. Na jego obtartym pancerzu błyszczał łańcuszek z wizerunkiem dokładnie tego samego mężczyzny. Żołnierz chwycił mały krzyżyk w dłoń i powiedział: 

- To człowiek, ale i syn boży. Umarł na krzyżu za nasze grzechy, żebyśmy po śmierci mogli wstąpić do nieba i spocząć u jego boku. To najbardziej rozprzestrzeniona religia wśród ludzi. Ja również ją wyznaję - powiedział z pewną dozą wyższości. 

- Co wam daje ta wiara? - spytał Wrex, opierając się wygodniej. 

- Każdemu co innego. Moja matka prosi Pana, aby dał przeżyć wojnę mi i mojej siostrze. Ojciec zawsze modlił się o dobre żniwa na naszym polu. Moja siostra, pięciolatka, pewnie modli się o cukierki. - Uśmiechnął się, lecz po chwili spoważniał, mówiąc zdecydowanie: - Ja jestem żołnierzem i potrzebuję siły do walki, do przeżycia. Bóg mi to daje, kiedy go o to poproszę - powiedział nieznajomy. 

- Jak się nazywasz i co tu robisz, żołnierzu? Słyszałem, że wasz oddział to sami ochotnicy - spytał zaciekawiony Wrex. 

- Kapral Michael Young. Masz rację, zgłosiłem się na ochotnika do oddziału Lawson. Wcześniej walczyłem w brytyjskiej partyzantce. A co robię? Walczyłem, ale teraz chyba przyszła pora po prostu godnie umrzeć. - Ostatnie słowa wypowiedział patrząc w stronę placu, przez który niedługo miały przebiec setki stworów Żniwiarzy w jednym tylko celu - aby ich zabić. Już mogli dojrzeć dziesiątki, a może i setki. 

Wciąż mieli kilka chwil. Wbrew pozorom, wróg wcale nie był bezmyślny. Odwlekanie ataku świadczyło o tym, że szykują jakąś taktykę. Pozycja obrońców była dobra, co nieznacznie poprawiało ich nastrój. Kościół był ze strony wschodniej i zachodniej otoczony niemożliwymi do przebycia ruinami. Aby je okrążyć, trzeba było przejść kilka przecznic dalej, co na pewno zajęłoby mnóstwo czasu. Na południe wiodła droga, którą ruszyło auto z Mirandą, Samarą i pozostałymi. Ci, którzy zostali na miejscu, mieli za zadanie jak najbardziej opóźnić wroga, zadać jak największe straty, a następnie wycofać się. Atak musiał nastąpić z północy. To ułatwiało zaplanowanie defensywy. Przewaga Żniwiarzy była jednak większa niż sto do jednego. 

- I ten Chrystus, człowiek którego czcicie, umarł w ten sposób? Jak pospolity bandyta? - kontynuował temat Wrex. 

- Tak go potraktowano, ale trzeciego dnia zmartwychwstał i przyszedł do swoich uczniów, aby... 

Kilku krogan burknęło, przerywając mu w pół zdania. Jeden z nich krzyknął: 

- Co za bujda! Może ten wasz Krystus był kroganinem, ale po prostu nie zauważyliście! Miał dwa serca i jedno padło, a po trzech dniach sam zorientował się, że ma jeszcze drugie! 

Wojownicy z Tuchanki potraktowali słowa towarzysza jak dobry żart. Śmiali się. 

- Raczej ktoś by zauważył coś takiego - odparł zgaszony Young, dodając: - A na Tuchance w nic nie wierzycie? 

Wrex podniósł się z ławy i wyciągnął zza pleców strzelbę, mówiąc: 

- Nasza rasa od zawsze wierzyła w siłę. Starożytni kroganie wyznawali różne religie, ale niewiele dobrego im to przyniosło. I tak skończyli w gruzach atomowej wojny. Potem było genofagium. Nie wierzyliśmy w nic... - Wrex zamyślił się. - A teraz musimy zastosować nasz sposób, a nie twój, Young. Ten facet z krzyża ci nie pomoże. Może to zrobić duży zapas amunicji i celne oko. Obyś miał jedno i drugie. 

Jeden z krogan powiedział: 

- A czy ten Krystus miał jakieś umiejętności, które zrobiłyby na nas wrażenie? Rozwalał ludzi w jakiś spektakularny sposób? Albo pokonywał na pięści większych od siebie? 

- Zamieniał wodę w wino - odpowiedział z uśmiechem Prangley. 

Kroganie znów parsknęli śmiechem. 

Young zamilkł. Odszedł powolnym krokiem w stronę kolegów rozstawiających ostatnie miny. Prangley dostrzegł, że kapral schował wisiorek za pancerz.

II

Jechali zaledwie trzydzieści minut. Auto było naprawdę szybkie, a Miranda wiedziała, jak je obsługiwać. "Najwyższe wzgórze w okolicy" - tam się kierowali. Po dojechaniu na miejsce, zamiast euforii, poczuli rozczarowanie. Nie widzieli krogan. Na wzgórzu było tylko kilka skrzyń z zaopatrzeniem oraz dwa prowizoryczne namioty. Jasnym stało się, że obóz nie był gotowy, coś musiało odciągnąć uwagę żołnierzy. Nie było jednak śladów walki. Ranni cywile, ocaleni ze statku przetwórni, zaczęli szlochać. Otrzymali od losu nadzieję na uniknięcie śmierci, ale teraz wybawienie oddaliło się ponownie. 
- Gdzie oni są, do jasnej cholery!? Przecież mieli tu być - powiedziała Miranda. 
- Spokojnie, muszą być w pobliżu - odrzekła Samara, rozglądając się po okolicy. 

Lawson po cichu zaklęła, przybierając przy tym grymas twarzy, który nawet w Samarze wzbudził niepokój. Asari, w przeciwieństwie do uratowanych przez Lawson ludzi, nie spanikowała i zaczęła badać ślady w obozie. Dostrzegła odciski butów kilku krogan, którzy zeszli ze wzgórza tą samą drogą, którą na nie weszli. To oznaczało, że musieli wycofać się do promu. Wyglądało na to, że się spieszyli. 

- Mirando, musimy zejść tą ścieżką. Tam wylądował nasz prom, a ja wiem, gdzie to jest. Gdyby już go odpalili, to z pewnością byśmy to zobaczyły - zarekomendowała Samara. 

- Cholera. Paliwo nam się kończy. Lepiej, żeby tam byli... Czy to daleko? - spytała Lawson. 

- Nie, tylko kilka minut. 

Cała grupa z powrotem wsiadła do auta i ruszyła w miejsce lądowania Kodiaka. Droga faktycznie nie trwała dłużej niż dziesięć minut. Wydłużyła się nieco wskutek manewrów, które musiała stosować Miranda, aby wymijać pozostawione przed wojną auta. Na miejscu była krogańska drużyna, która starał się nawiązać łączność z kościołem przez radio. Zupełnie bezskutecznie. Dookoła było pełno ciał kanibali i grasantów. 

Od razu po wyjściu z auta, Miranda ruszyła z pretensjami: 

- Co wy sobie wyobrażacie?! Mieliście być na tym wzgórzu. Dlaczego zlekceważyliście roz... - Nie dokończyła. Dostrzegła rządek ciał, w którym leżało siedmiu martwych krogan. 

Jeden z żołnierzy podszedł do Lawson i próbował się tłumaczyć. Okazało się, że drużyna szykująca kamuflaż została namierzona przez oddział Żniwiarzy - kilku grasantów ze swoimi kanibalami. Kroganie ze wzgórza usłyszeli odgłosy walki i ruszyli, by wspomóc towarzyszy. Wybili wszystkich wrogów do nogi, ale grupa "kamuflująca" została unicestwiona. Ostatni z towarzyszy wykrwawił się kilka minut przed przybyciem asari i Lawson. Członkowie oddziału przybyłego ze wzgórza postanowili nie rozdzielać się, tylko bronić Kodiaka i próbować nawiązać łączność. Utrzymanie obu miejsc uznali za nierealne. 

- Dobrze zrobiliście - wtrąciła się asari. - Bez promu nie mielibyśmy szans na ucieczkę. 

Miranda w duszy przyznała jej rację. Przyłożyła dłoń do czoła, jakby mierzyła sobie gorączkę. Wyjaśniła sytuację oddziałowi krogan i powiedziała: 

- Jesteście gotowi do drogi? Jeśli jeszcze nie ma oddziału Wrexa, to znaczy, że mają problemy. Musimy im pomóc. 

- Wrex mówił, żebyśmy ruszali bez niego - zauważyła Samara. - On jest moim dowódcą na tej misji i jego rozkazy wykonuję. 

- Nie bądź głupia. Olej te rozkazy i potraktuj go jak przyjaciela. On by po ciebie wrócił. Shepard też by wrócił, choćbyś go błagała, żeby tego nie robił. Ja się tego nauczyłam, kiedy walczyliśmy ze zbieraczami. On mnie tego nauczył. Celem tej misji nie jest ocalenie mnie, czy Wrexa. Jest nim uratowanie Sheparda. Pomyśl, co on by powiedział, gdyby się dowiedział, że zostawiłyśmy tak przyjaciela? 

Asari jakby straciła wewnętrzny spokój. Zaczęła intensywnie myśleć, ile razy komandor Shepard ratował swoich przyjaciół od śmierci? Jak uratował ją. Przypomniała jej się sytuacja z klasztoru Ardat - Yakshi, gdzie chciała popełnić samobójstwo. Przystawiła sobie pistolet do głowy, ale Shepard nie pozwolił na oddanie strzału. Wbrew jej woli, ale teraz była mu wdzięczna. Życie przyjaciół było dla niego najważniejsze, ale jeśli Samara zlekceważyłaby rozkaz Wrexa, złamałaby kodeks egzekutorki. Rozkaz to rozkaz i trzeba go wykonać. Zaczęła to tłumaczyć Mirandzie, która była coraz bardziej zirytowana. 

- Kodeks? Słuchaj, pamiętam twoją przysięgę złożoną Shepardowi podczas naszej wizyty na Ilium. Pomógł ci rozprawić się z Morinth, a ty obiecałaś wypełniać jego rozkazy. Czy Wrexowi też złożyłaś tak uroczystą przysięgę? 

- Nie... Samego złożenia przysięgi nie było, bo nie mieliśmy czasu. Po prostu jestem pod jego dowództwem. 

- Więc nawet według kodeksu twoim dowódcą wciąż jest Shepard, tak? - spytała Miranda, przysuwając się kilka kroków bliżej i czując, że zyskuje przewagę w rozmowie. 

- Przysięga jest ważna tylko na czas wspólnej misji. Pokonaliśmy zbieraczy... 

- Ale nie Żniwiarzy - przerwała Miranda, podnosząc głos. - To właśnie jest misja Sheparda, a o ile się nie mylę, to dziś sama zdążyłaś już zabić kilku. Ta misja dalej trwa! 

Asari rozważyła słowa Lawson i doszła do wniosku, że to prawda. Shepard żył, od kilku lat walczył ze Żniwiarzami, a zbieracze byli tylko elementem tej wojny. 

- Tak - powiedziała z zaskoczeniem w głosie. - Masz rację, Mirando. Lećmy po Wrexa. Chcę, żebyś wiedziała, że to nie jest tak, że byłam gotowa poświęcić go, ale mój kodeks... 

- Samaro, niektórzy poświęcili w tej wojnie znacznie więcej niż kodeks. Przemyśl to. 

Kroganie przysłuchiwali się rozmowie i nie ukrywali zachwytu, kiedy dostali rozkaz szykowania się do lotu w stronę atakowanego kościoła. Rozległy się radosne warknięcia. Kilku z nich praktykowało nowy zwyczaj i przybijało sobie piątki. Nauczyli się tego podczas walk u boku ludzi w Wielkiej Brytanii. 

III

W podziurawionej pociskami wieży kościoła usadowiło się dwóch żołnierzy wyposażonych w karabiny snajperskie. Mieli wykończyć jak największą liczbę wrogów, po czym zmienić broń na "szturmówki" i przyłączyć się do walki na dole. Pozostali obrońcy skupili się za złożoną z kościelnych ław barykadą. Świątynia nie miała już drzwi, więc przez dziurę mogli dostrzec, że Żniwiarze ruszyli. Najpierw zombie i kanibale. 
- Snajperzy, walić ile wlezie! - krzyknął Wrex. - Reszta czeka aż wejdą do kościoła i nadzieją się na nasze miny! Potem urządzimy im... - zastanawiał się, jak skończyć. 

- Piekło! - krzyknął Young. Stróżki potu ściekały mu po skroniach, a ręce delikatnie drżały, gdy wyciągnął swój wisiorek. Wrex zobaczył, że kapral wykonał nim kilka gestów, przykładając do głowy oraz obu ramion, po czym pocałował i ponownie wrzucił za pancerz. Kroganin był zaintrygowany, ale nie miał już czasu na zadawanie pytań. Usłyszeli pierwsze strzały, które oddawali snajperzy z dzwonnicy. 

Wszyscy byli wyjadaczami i uczestniczyli w niejednej bitwie, więc realizowali taktykę z wyrachowaniem. Około połowa pierwszej fali padła pod ogniem snajperskim. Reszta wbiegła z rykiem do świątyni. Prosto na miny. Po chwili nastąpił wybuch, zaraz potem drugi i trzeci. Dźwięki rzezi docierały do uszu obrońców, a posadzka kościoła robiła się czerwona od krwi. Oszołomionych wrogów, którzy przeżyli eksplozje, dobijali pojedynczymi strzałami. Nie mogli marnować amunicji. Druga fala kanibali i zombie, tym razem prowadzonych przez grasantów, już biegła przez plac. Snajperzy nie nadążali z wymianą pochłaniaczy ciepła. Strzelali celnie, ale wrogów było zbyt wielu. Nagle jeden z nich skupił wzrok, spojrzał w lunetę i krzyknął z przerażeniem. 

- Brutale! Trzy brutale ruszają do szturmu! 

Oddział prowadzony przez Prangleya nie walczył jeszcze z brutalem, a przecież nadciągały aż trzy. Ludzie zwrócili głowy w kierunku krogan, jakby chcąc odnaleźć w ich oczach otuchę, z której będą mogli czerpać siły do walki, ale kroganie w tej chwili nie różnili się od nich. Mierzyli się już z brutalami, ale nawet w walce z jednym ponosili ogromne straty. Poza tym, byli to przetworzeni członkowie ich rasy. Przed kim mieli czuć respekt, jeśli nie przed ulepszonymi kroganami? Wrex wyczuł upadające morale i wiedział, że nie obronią tego miejsca. Zastanawiał się, czy dali już reszcie wystarczająco dużo czasu na dotarcie do promu. Można się już wycofać? - zastanawiał się w duszy. Chwilę potem kątem oka dostrzegł, że jeden z ludzi Prangleya dostał w głowę. Umarł na miejscu. 

Nagle usłyszeli potężny wybuch w dzwonnicy. Przysięgliby, że zatrzęsła się od niego ziemia. Wieża runęła dokładnie przed głównym wejściem do świątyni. Jeden ze snajperów, przygnieciony przez wielką płytę z marmuru, wciąż żył, widzieli go, ale nie byli w stanie pomóc. Po chwili dopadł do niego jeden z grasantów i strzelił trzykrotnie w głowę. 

- Prangley! - krzyknął Wrex. - Wycofujcie się natychmiast, ty i twoi ludzie. My ich zatrzymamy. 

Jason Prangley, potężny biotyk, kiwnął głową przecząco i zdjął z szyi łańcuszek z metalową blaszką, po czym chwycił ją w dłoń i rzucił kroganinowi. Ten złapał ją w ściśniętą pięść. 

- Ja zostanę. Te ładunki, które rozkładaliśmy przed szturmem są potężne. Zdetonuję je. Weź ten nieśmiertelnik i oddaj Jack, jeśli się na nią natkniesz. 

Wrex otworzył pięść i ujrzał blaszkę z napisem "J. Prangley". Kroganie nie mieli podobnych tradycji, ale wódz nie raz widział, że te blaszki są dla ludzi równie ważne, a może nawet ważniejsze, jak ich broń. Karabin i pancerz można było wymienić, ale z tym drobiazgiem rozstawali się tylko w momencie śmierci. Nie mógł się na to zgodzić. 

- My tu zostaniemy i zdetonujemy te ładunki! Spieprzaj stąd! - władczym tonem krzyknął Wrex. 

Brutale byli coraz bliżej. Obrońcy pruli z karabinów do wszystkiego, co się rusza. Nie celowali już, nie musieli, bo cała chmara wszelakich stworów sunęła na nich ławą. 

- Nie dacie rady nic z tym zrobić. Te ładunki zareagują tylko na potężną dawkę biotyki. Wiem, że posiadasz jakieś umiejętności biotyczne, ale uwierz mi, to mogę zrobić tylko ja. Zniszczę ich, obiecuję. Powiedz Jack, że... Zarąbałem skurwieli. 

Wrex nie mógł się sprzeczać, chociaż bardzo chciał. Nie zdążył jednak powiedzieć ani słowa, kiedy w wyniku nieustannego ostrzału jeden z elementów rusztowania runął prosto na niego. W tumanach kurzu i przy świszczących wszędzie kulach Prangley szukał go przez parę sekund, które wydawały mu się wiecznością. Kiedy go znalazł, przeraził się. Z klatki piersiowej kroganina wystawał na pół metra metalowy pręt, który przebił jego pancerz i utkwił w ciele. Wrex zacharchał krwią. - Kurwa! Kroganie! Chodźcie tu. Wasz wódz jest ranny! - wydarł się z całych sił biotyk, po czym krzyknął do swoich ludzi: - Osłaniajcie ich! 

Dwóch krogan złapało Wrexa za ramiona i zaczęło ciągnąć go po posadzce w stronę drugiego wyjścia, które przygotowali przed szturmem. Bezwładne ciało zostawiało za sobą krwawy ślad. Wódz otworzył oczy. Był oszołomiony. Dokładnie nad sobą ujrzał Jezusa Chrystusa wiszącego na krzyżu. Trzymanym w ręku nieśmiertelnikiem Prangleya wykonał gesty, które widział u kaprala Younga. 

- On umrze, prawda? Przecież ta belka przebiła mu serce - spytał przerażony Prangley. 

- On ma dwa serca! Jeśli dojedziemy do szpitala, to może się wylizać - odparł jeden z krogan. 

Wycofali się z kościoła przygotowanym wcześniej wyjściem. Kapral Young oraz czterej kroganie, ciągnący za sobą bezwładnego wodza, który z bólu stracił przytomność. Szli jak najszybciej. Kiedy Prangley stracił ich z oczu, wiedział, że nadszedł czas. Przyklęknął za ołtarzem. Nie uwierzył w Boga, po prostu była to jedyna zasłona, jaka mu pozostała. Strzały ucichły, ale wiedział, że kilka metrów od niego aż roi się od wrogów. Sądzą, że wszystkich ubili - pomyślał. Był w ukryciu, nie wyglądał zza ołtarza. Skupiał wszelkie siły, by detonacją biotyczną objąć wszystkie ładunki, które jego oddział rozstawił przy filarach kościoła. Wewnątrz było kilkudziesięciu kanibali, kilku grasantów i dwa brutale. Prangley zacisnął pięści, a niebieska poświata zaczęła otaczać jego ciało. Podczas nauki w Akademii Grissoma nauczył się podstaw kontrolowania tej mocy, ale swoją prawdziwą siłę poznał, kiedy uczniów szkoły, za poleceniem Sheparda, wysłano na wojnę. On był najlepszy. Doskonalił się i badał swoje możliwości, które zdaniem Jack nie miały granic. Był tak dobry, że dowództwo poleciło go Mirandzie do tej misji. Jack nie chciała się zgodzić, ale on nalegał. 

Był gotowy. Nagle podniósł się, cały mokry od stygnącej krwi Wrexa. Dostrzegł go jeden z grasantów, ale był tak zaskoczony, że nie zdążył zareagować. Prangley wyrzucił z dłoni potężną kulę biotyczną, która uderzyła w ładunek przy jednym z filarów. Nastąpiła eksplozja, a po niej kolejne. Świątynia zawaliła się jak domek z kart, grzebiąc wszystkich, którzy byli w środku. 

IV

Kapral Young oraz dwaj kroganie osłaniali pozostałą dwójkę, ciągnącą za ramiona swojego dowódcę - Urdnota Wrexa, z którego piersi wystawał długi na około pół metra metalowy pręt. Od chwili, kiedy usłyszeli eksplozję w kościele, minęło jakieś pół godziny. Nie było ani śladu pościgu. To oznaczało, że Jason Prangley wykonał swoje zadanie i zagrodził drogę reszcie Żniwiarzy. 

Przemierzali opustoszałe miasto jak najszybciej mogli. Człowiek był pod wrażeniem tego tempa. Dwóch krogan ciągnęło Wrexa, jakby ważył nie więcej niż sam Young. Z tych rozmyślań wyrwał go widok, który od tej pory, aż do końca jego życia, był najmilszym wspomnieniem i zawsze wywoływał łzy. W odległości kilkuset metrów dostrzegli zbliżający się prom. To był Kodiak. Leciał bardzo nisko, aby nie zwracać niczyjej uwagi. Musiał lecieć w stronę kościoła, aby ich ewakuować. Prom podleciał na odległość stu metrów i odwrócił się bokiem, otwierając wnętrze, w którym Young dostrzegł kroganina przy ciężkim karabinie maszynowym. 
- Padnij! - krzyknęła Lawson, wyglądając z promu. 

Cały oddział padł na ziemię, a kroganin przy karabinie otworzył morderczy ogień. Young obejrzał się. Za nimi, w odległości mniejszej niż pięćdziesiąt metrów, był brutal. Kroganie przytrzymujący Wrexa puścili go i rozpoczęli ostrzał. Nie mieli czasu szukać osłon. Wróg znajdował się pod potężnym ostrzałem, ale był niezwykle wytrzymały i nie cofał się. Kapral sięgnął po karabin snajperski, pocałował umorusany w błocie krzyż, który wypadł mu zza pancerza, przyłożył oko do lunety, po czym wziął głęboki oddech i wystrzelił dwa pociski. Trafił w serce. W oba serca. Brutal padł bez życia. 

*

Kodiak wylądował. Wybiegło z niego trzech krogan i pomogli załadować swojego wodza na prom. Wszyscy wskoczyli na pokład. Kapral Young rozejrzał się po wnętrzu pojazdu. Kilku krogan, asari, która pomagała im w pierwszej fazie obrony kościoła, pięcioro ocalonych z przetwórni oraz Lawson, jego dowódca. Miranda zadała pytanie: 

- To wszyscy? Gdzie Prangley? 

- Nie ma nikogo więcej - odparł Young, spuszczając głowę w dół. 

- Co ja powiem Jack? - powiedziała Lawson, nie oczekując od nikogo odpowiedzi. - Wrex... Trzymaj się. Za jakąś godzinę ktoś się tobą zajmie. Teraz bądź twardy. 

- Wyjmij ze mnie to cholerstwo - wyszeptał wyczerpany, odzyskując na chwilę świadomość. 

- Jeśli to teraz zrobię, zginiesz natychmiast. Wykrwawisz się na śmierć. Wytrzymaj. Ma ktoś medi-żel? 

Urdnot Wrex chciał coś powiedzieć, ale stracił przytomność w chwili, w której prom wzniósł się w powietrze i obrał kurs na Londyn.